Sahn

Sahn to otoczony arkadami (riwak) dziedziniec charakterystyczny dla architektury islamu. W meczecie na środku takiego dziedzińca znajduje się studnia lub sadzawka, z której czerpana jest woda do rytualnych oczyszczeń. Taki schemat jest typowy dla większości meczetów w świecie arabskim, a także dla wielu islamskich budynków sakralnych w innych krajach. Obecność dziedzińca, choć tradycyjna, nie jest jednak konieczna ze względów religijnych. Stąd też zwłaszcza meczety dwudziestowieczne są niekiedy budowane bez niego.  Sahn był także częścią domu na Bliskim Wschodzie, przestrzenią oddzieloną murami od świata zewnętrznego, o ściśle prywatnym charakterze. Zwykle na dziedziniec nie prowadziło główne wejście do domu, konieczne było przejście przez załamany korytarz, dzięki czemu nikt niepowołany nie mógł ogladać tego, co działo się na dziedzińcu. W tej przestrzeni kobiety z danego domu mogły przebywać bez potrzeby zasłaniania twarzy. W zależności od lokalnych warunków i tradycji sahn mógł służyć jako gospodarcze zaplecze, dodatkowa przestrzeń, w której spędzano czas na wolnym powietrzu. W rezydencjach na dziedzińcu mógł mieścić się ogród z dekoracyjnymi i użytkowymi roślinami a także ozdobnym zbiornikiem z wodą. Dziedzińce w domach islamskich były powszechne do połowy XX wieku, ich popularność zmniejszył wpływ architektury modernizmu. Historia zamkniętych dziedzińców na Bliskim Wschodzie sięga daleko w przeszłość, poprzez tradycyjną architekturę Persji aż do starożytnej Mezopotamii. Już domy w Ur sumeryjskim, wzniesione 4000 lat temu miały odpowiednik arabskiego sahn. Powiązane hasło: architektura islamu, meczet, medresa, minaret