Styl międzynarodowy

2015-01-12 14:48
Zaślepka Encyklopedii Architektury
Autor: Muratorplus

Styl międzynarodowy to jeden z nurów modernizmu. Prąd ten zaczął się rozwijać około 1922 roku, rozwijał się w latach 20. i 30. XX wieku, najpierw w Europie, później także w innych częściach świata, m.in. na Bliskim Wschodzie i USA.Nazwa prądu utworzona została przez Philipa Johnsona i Henry'ego-Russella Hitchcocka, krytyków architektury i projektantów w 1932 roku w tytule wystawy eksponowanej w nowojorskiej galerii MoMA: The International Style: Architecture Since 1922 (Styl Międzynarodowy: Architektura od 1922). Kuratorzy wystawy akcentowali w ten sposób uniwersalny charakter architektury im współczesnej, przyjmującej podobne formy w różnych krajach. Starali się określić i zdefiniować cechy wspólne tej architektury. Istotne było też uznanie nowego stylu, równorzędnego ze stylami historycznymi, zamiast przełomowej metody projektowania - jak woleli postrzegać modernizm niektórzy architekci.  Termin stosowany jest do określania kubicznej odmiany modernizmu, operującej prostymi, prostopadłościennymi bryłami. Elewacje budynków zaliczanych do stylu międzynarodowego pokryte były najczęściej białym tynkiem, pozbawione dekoracji. Gładkie płaszczyzny ścian mogą też być pokryte drewnianymi okładzinami, płytami ceramicznymi lub luksferami. Do ulubionych materiałów architektów modernistycznych należały szkło, stal, beton. Przeszklenia najczęściej mają dużą powierzchnię, są zlicowane z powierzchnią ściany. Dach może być płaski lub pulpitowy. Praca architekta miała polegać przede wszystkim na definiowanie i kształtowanie ograniczonej przestrzeni, a nie formowanie brył budynku. Styl międzynarodowy z licznymi realizacjami biurowców o szklanej ścianie kurtynowej podzielonej filigranową siatką profilów stalowych, był po II wojnie światowej dominującym nurtem modernizmu (por. drapacz chmur). Okres rozkwitu stylu przypada na lata 40. i 50. XX wieku, schyłek do lat 70., zaś późne realizacje powstawały aż do lat 90 XX stulecia. Wraz z rosnącą popularnością stylu, coraz powszechniejsze były oskarżenia o powtarzalność i monotonię rozwiązań, a także brak związku z kontekstem miejsca.  Do przedstawicieli stylu międzynarodowego zaliczani są m.in. Le Corbusier,  Walter Gropius, Philip Johnson, Richard Neutra, Ludwig Mies van der Rohe, Hans Scharoun i inni.

Czy artykuł był przydatny?
Przykro nam, że artykuł nie spełnił twoich oczekiwań.
Nasi Partnerzy polecają
Czytaj więcej