Terakota

Terakota to wyroby ceramiczne, wytwarzane z wypalonej drobnoziarnistej gliny, stosowane jako materiał wykończeniowy i dekoracyjny. Terakotę wytwarzano już w starożytności. W architekturze starożytnej Grecji nieglazurowane wyroby z terakoty były powszechnie stosowane. Z terakoty wytwarzano figurki, płaskorzeźby fryzów, akroteriony, antefiksy i inne detale architektoniczne. Nasiąkliwą ceramiczną powierzchnię pokrywano polichromią. Tak wykonane elementy były lekkie, a ich produkcja prostsza i kilkukrotnie tańsza niż detali kamiennych. Z wypalanej gliny wytwarzano także dachówki. Terakota stosowana była również w budowlach romańskich i gotyckich (tympanony portali, fryzy, rzeźby architektoniczne), a także w innych kulturach, zwłaszcza na Dalekim Wschodzie. Dla architektury indyjskiego Bengalu charakterystyczne są terakotowe świątynie, z elementami architektonicznymi i wyposażeniem wykonanymi z tego samego materiału. Terakota cieszyła się popularnością w XXI wieku ze względu na upodobanie architektów do bogatej i zróżnicowanej dekoracji architektonicznej. Szersze zastosowanie betonu i zmiana upodobań estetycznych (por. modernizm) zmniejszyły w XX wieku zainteresowanie tym materiałem.   Współcześnie z terakoty produkowane są  między innymi płyty okładzinowe, płytki posadzkowe, elementy gzymsów, ozdobne detale, donice. Dostępne w handlu płytki określane jako „terakota” wykonywane są z kamionki pokrytej glazurą, rzadziej stosuje się płytki nieglazurowane. Przeznaczone są przede wszystkim do wykładania podłóg, a ze względu na małą nasiąkliwość można je stosować także na zewnątrz. Są odporne na uszkodzenia, choć mniej od np. gresu. Powiązane hasła: azulejos, gorseciki, gres, talavera,