Portfolio architektów z pracowni Kuryłowicz & Associates wciąż rośnie. W grudniu 2012 roku zakończyła się budowa Geocentrum Politechniki Wrocławskiej. Zwycięski projekt wyłoniono w 2009 roku. Zaproponowana przez warszawską pracownię architektura jest nowoczesna i elegancka, ale daleko jej od zachowawczych uczelnianych realizacji.
Obiekt, który jest realizowany w dwóch etapach stanął na lewym brzegu Odry w miejscu niewykorzystywanych niecek na wodę. W jego sąsiedztwie powstają inne budynki, które wejdą w skład obiektów Politechniki Warszawskiej.
Zakończona pierwsza część obiektu stała się siedzibą wydziałów Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii, Budownictwa Wodnego i Lądowego, a także Mechaniczno-Energetycznego. Architektura obiektu składa się z trzech wyższych budynków (każdy jest siedzibą innego wydziału) scalonych w przyziemiu niższymi łącznikami i zielonymi patio.
Zewnętrzne elewacje brył, wykonane z czarnego klinkieru, kontrastują z białymi ścianami od strony patio, elewacją wychodząca na Oławę a także architektura wnętrza. Podobny kolorystyczny zabieg zastosowano w przypadku wnęk, w których osadzono okna.
Ściana od strony północnej jest o jedna kondygnacje wyższa niż pozostałe. Dzięki temu ukryto mało estetyczne urządzenia techniczne. Na dachu powstał także otwarty taras z widokiem na rzekę.
Wnętrze budynków kryjące sale dydaktyczne, pomieszczania laboratoryjne i pracownicze rozplanowano wzdłuż korytarzy. Dość duża przestrzeń przeznaczona na korytarze i hole, poza funkcją komunikacji spełnia także rolę integracyjną jako miejsc spotkań, czy przestrzeń wykorzystywana na wystawy.
Niezabudowany teren wokół obiektu wyłożono ażurowymi modułami z betonu. Elementem, który uzupełnia całą działkę jest dopracowana w szczegółach mała architektura. Całość otoczona bujnym starodrzewiem oraz sąsiedztwem rzeki tworzy urokliwy park, w który wpisano interesujące bryły budynków dydaktycznych
-
Szkoła marzeń? Gimnazjum w Zurychu
Nowoczesna szkoła. Jak powinna wyglądać szkoła idealna? Zaprojektowany przez Christiana Kereza budynek gimnazjum w zuryskiej dzielnicy Leutschenbach, dzięki zastosowaniu stalowych kratownic i całkowicie przeszklonych fasad, wydaje się unosić w powietrzu. Czy tak wygląda szkoła maprzeń? więcej
-
ŻYCIE W ARCHITEKTURZE 2002
Czwarta edycja konkursu ŻYCIE W ARCHITEKTURZE. Finał odbył się w siedzibie SARP-u w Warszawie, 10 stycznia więcej
-
PROJEKT ZAHY HADID: Na granicy możliwości Centrum Nauki phaeno
Centrum Nauki phaeno w Wolfsburgu, realizacja pracowni Zahy Hadid, odbiega od wszelkich konwencji kształtowania formy i dyspozycji funkcjonalnej budynku. Phaeno odrywa się od ziemi. Jego miękka, opływowa bryła, o wielkopowierzchniowych pochyłych ścianach, stojąc na dziesięciu żelbetowych „nogach”, pozwala przestrzeni miasta swobodnie przelewać się pod spodem i wokół budynku. Wielka żelbetowo-stalowa skorupa mieszcząca powierzchnię ekspozycyjną zamyka w sobie jednoprzestrzenne wnętrze urozmaicone zmiennym przebiegiem sufitu, podłóg i ścian, które tworzą wrażenie zagadkowego, niemalże księżycowego krajobrazu. Realizacja tych wizji nie byłaby możliwa bez nowoczesnych technologii budowlanych – a szczególnie bez betonu samozagęszczającego i jego specyficznych właściwości – ani bez ścisłej współpracy inżynierów i architektów. więcej
-
ŻYCIE W ARCHITEKTURZE 2004
Piąta edycja, organizowanego przez miesięcznik "Architektura Murator", konkursu ŻYCIE W ARCHITEKTURZE więcej
