Biblioteka Publiczna w Lublinie mieści się w malowniczym zespole budynków położonych na obrzeżach historycznego jądra miasta. Dwie poklasztorne, barokowe oficyny spięto w okresie dwudziestolecia międzywojennego wyższym trzykondygnacyjnym, poprzecznie do nich ustawionym budynkiem tworząc kameralny dziedziniec wejściowy i ogród na zapleczu działki. W latach czterdziestych do boku tego zespołu dobudowano sześciopoziomową bryłę magazynu książek. Na jubileusz stulecia działalności biblioteki zaplanowano i przeprowadzono kolejną rozbudowę – według projektu Bolesława Stelmacha, wybitnego lubelskiego architekta, wyróżnionego w 2010 roku najważniejszą polską nagrodą architektoniczną – Honorową Nagrodą SARP. Kompleks powiększono o podziemne magazyny i czterokondygnacyjny blok czytelni dobudowany do istniejącego magazynu od strony dawnego barokowego klasztoru ss. Wizytek.
W pracowni Bolesława Stelmacha oprócz statuetek nagród, oprawionych dyplomów i plansz konkursowych zwraca uwagę jego prywatna biblioteka. Wśród książek o architekturze od Jože Plečnika do Rema Koolhaasa wypatrzeć można co najmniej pięć tomów poświęconych pracom Tadao Ando: od promocyjnych wydawnictw albumowych, po zeszyty wypełnione rysunkami jego wysmakowanych detali architektonicznych. Projekty Ando – japońskiego perfekcjonisty odlewającego swoje zgeometryzowane budynki z idealnie gładkiego betonu, zrównanego przez niego rangą z ekskluzywnymi wykończeniami kamiennymi, są na pewno jednym z punktów odniesienia w pracy Stelmacha. Lubelska biblioteka też odlana została w betonie. Jej forma wynika z poszukiwania geometrycznego porządku w obiekcie, który z racji swej historii jest zlepkiem zróżnicowanych elementów.
Gra naturalnego światła – wpuszczanego przez całkowicie przeszklone ściany czy wąskie szczeliny okien, filtrowanego przez monumentalny portyk i przez delikatne drewniane lamele tworzy nastrój wnętrz. Trzy czwarte budynku ukryte jest pod ziemią. Zlokalizowano tam magazyny, salę konferencyjną i doświetloną poprzez betonową fosę czytelnię internetową. Każda z czterech nowych kondygnacji ponad poziomem terenu ma niewiele więcej niż sto metrów kwadratowych powierzchni. Rangi budynkowi nadaje portyk o długości dwudziestu i wysokości piętnastu metrów utworzony z betonowych prostokątnych kolumn wzdłuż najdłuższej bocznej fasady. Ten charakterystyczny element oglądany jest najczęściej w perspektywicznym skrócie, od strony ulicy, na tle historycznej zabudowy. Jego monumentalizm nie jest przytłaczający, a kompleks budynków bibliotecznych zyskuje kolejne opracowanie klasycznych motywów – po barokowych i modernistycznych w stylu lat trzydziestych dwudziestego wieku.
- 1
- 2
-
Kostka polska 2.0 - pracownia architektoniczna we Wrocławiu
Budowane w okresie gierkowskim domy-kostki to dziś niedoceniany element pejzażu polskich miast. Kubiczne bryły, ściany pokryte tłuczonym talerzami, czy dach kopertowy – to dizajn, który zainspirował biuro architektoniczne group-arch. Architekci kupili właśnie taką kostkę we Wrocławiu i ją mocno podrasowali. I tak dom-kostka przemienił się w willę-pracownię więcej
-
Ciche rewolucje Jiříego Krohy
Czeski architekt i artysta Jiří Kroha nie stał się liderem żadnego z kierunków; konsekwentnie, na uboczu, dokonywał „cichych rewolucji” – najczęściej ignorowanych przez współczesnych mu ludzi sztuki. Dziś jego dorobek przypomina wrocławskie Muzeum Architektury więcej
-
Adaptacja silosu na mieszkanie
Ołomuniecki silos nie został oswojony, lecz okiełznany: nie mamy do czynienia z typowym loftem, mieszkaniem bezkonfliktowo wpisującym się w historyczną tkankę architektoniczną, ale z radykalną interwencją, której najważniejszym elementem jest dominująca, przeskalowana nadbudowa więcej
-
Hala sportowa w Bieruniu
Budynek hali powstał w wyniku rozpisanego przez gminę ogólnopolskiego konkursu architektonicznego więcej
