Oskar Hansen. Przyczółek Grochowski, znany warszawiakom bardziej jako Pekin lub Osiedle Hansenów, to jeden megablok wysoki na 4 do 7 pięter, dziewięciokrotnie załamany pod kątem prostym i długi w sumie na półtora kilometra . W zasadzie to 22 połączone ze sobą budynki, w skład których wchodzi 1800 mieszkań. Wybudowany w latach 1968 – 1972 blok projektu Oskara Hansena stanowi dom dla 7 tysięcy osób. Ten gargantuiczny wąż wije się nieopodal zbiegu ulic Ostrobramskiej i alei Stanów Zjednoczonych.
Oskar Hansen - eksperyment architektoniczny czasów PRL
Blok-osiedle projektu Oskara Hansena to jeden z najbardziej interesujących eksperymentów architektonicznych czasów PRL. Stanowi praktyczną realizację hansenowskiej teorii Linearnego Systemu Ciągłego. To zarazem dobry przykład modernistycznej inżynierii społecznej, przekształcania przestrzeni miejskich w urbanistyczne projekty badawcze, miasta-laboratoria.
Oskar Hansen - założenia Przyczółka Grochowskiego
Głównymi założeniami było stworzenie osiedla dostępnego z każdej strony, z łatwym dojściem do mieszkań, szybką komunikacją wewnętrzną oraz separacją ruchu pieszego od kołowego. Na każdym piętrze biegną przez całą długość bloku galeryjki, z których bezpośrednio (a nie z klatek schodowych) wchodzi się do mieszkań. Całość otoczona jest kilkumetrowej głębokości wykopem, a łączność osiedla ze „światem zewnętrznym” zapewniają przerzucone nad tą „fosą” kładki.
Oskar Hansen - projekt architekta wywołał poruszenie w świecie architektury
Przyczółek Grochowski wywołał swego czasu spore poruszenie w świecie architektury. Wzmianki o tym osiedlu można znaleźć w pismach architektonicznych wydawanych w byłym ZSRR, w Finlandii, w Stanach Zjednoczonych, nawet w Japonii. Jednak w praktyce eksperyment Hansenów okazał się porażką: mieszkańcy szybko zaczęli dzielić i oswajać totalną przestrzeń niekończącego się bloku.
