Architektura i symbolika
W formie drapacza chmur Taipei 101 połączono lokalne motywy kulturowe, by budynek wyraźnie kojarzył się z Tajwanem. Rytm powtarzalnych modułów, tworzących zewnętrzną powierzchnię wieżowca, wynika z inspiracji budową bambusa i kształtem pagody. Każdy z modułów projektanci wyobrażali sobie jako kielich kwiatu, otwierający się ku niebu. Nawiązaniem do miejscowej tradycji było skomponowanie głównej bryły wieżowca z ośmiu modułów, a każdego z nich – z ośmiu kondygnacji. W niektórych narzeczach chińskich słowa „osiem” i „szczęście” są bowiem homonimami. Dziewiąty moduł stanowi architektoniczne zwieńczenie konstrukcji. Mieści on taras widokowy, kondygnacje techniczne i wspiera iglicę. Z kolei „talia” wieżowca została zaakcentowana medalionami, nawiązującymi formą do chińskich monet symbolizujących szczęście.
Wyzwania projektowe
Konstrukcja Taipei 101 musi sprostać tajfunom, trzęsieniom ziemi i problemom posadowienia, wynikającym ze słabości gruntu. Podczas jej projektowania, inżynierowie i architekci musieli uzwględnić pięć najważniejszych zagadnień. Pierwszym z nich był niezwykły kształt budynku. Dwadzieścia pięć dolnych pięter zwęża się lekko ku górze, tworząc ściętą piramidę – taka forma zwiększa odporność budynku na przewracanie. Ponad nimi wznosi się osiem ośmiopiętrowych modułów o odchylonych na zewnątrz ścianach, tworzących na wysokości 26 piętra „talię” i wyraźne cofnięcia elewacji na piętrach 34, 42, itd. Moduły mają też podwójne wycięcia w narożnikach, które zmniejszają efekty turbulencji wywołanych wiatrem. Sekwencja ośmiu piramidalnych modułów została zwieńczona węższym segmentem wieżowym.
Kolejnym wyzwaniem była konieczność zapewnienia dużej sztywności bocznej, by możliwie zmniejszyć kołysanie wywołane silnym wiatrem lub trzęsieniem ziemi i zabezpieczyć elementy niekonstrukcyjne przed uszkodzeniem. Z powodu słabej nośności gruntu należało przewidzieć głębokie palowanie, aż do poziomu skały macierzystej. Jednocześnie projektanci musieli dążyć do zmniejszenia całkowitej masy budynku, by zredukować koszty palowania. Ważną kwestią projektową było też zapewnienie odpowiedniego udźwigu słupów przy tej smukłej i stosunkowo lekkiej konstrukcji. Ostatnim – lecz zasadniczym – problemem było zapewnienie bezpieczeństwa i komfortu użytkowania tak wielu najemcom i licznym osobom postronnym odwiedzającym budynek.
System konstrukcyjny
Wybrane rozwiązanie konstrukcyjne odpowiada na wszystkie powyższe problemy. Jest to „megarama” z centralnym sztywnym trzonem, połączonym z obwodowym układem „megasłupów” za pomocą jedno-, dwu- lub trzykondygnacyjnych kratownicowych wysięgników. Są one rozmieszczone co 8-10 kondygnacji, ich górne i dolne pasy zintegrowano z konstrukcją stropów, natomiast krzyżulce przechodzą przez takie pomieszczenia jak maszynownie lub magazyny. Usztywniony w czterech kierunkach trzon daje dobrą sztywność poprzeczną, natomiast sztywność podłużną gwarantują wysięgniki.
Na każdej ścianie zewnętrznej łączą się one z dwiema pionowymi megakolumnami, spinającymi piętra rozdzielone cofnięciem. Poniżej 26 piętra wprowadzono dodatkowe dwie kolumny na każdym boku i po jednej w każdym narożniku. Dodatkowe stężenie stanowią poziome kratownice obwodowe, spinające wszystkie kolejne elementy pionowe. Zastosowanie „megaramy” pozwala pozbyć się wydatnych skratowań na elewacji, ma też zasadnicze znaczenie konstrukcyjne. O ile bowiem stabilność konstrukcji budynków niskich i średniowysokich można zapewnić za pomocą samego trzonu (system trzonowy) lub konstrukcji elewacji (system rurowy), o tyle w najwyższych wieżowcach należy angażować do pracy cały przekrój w obu kierunkach. Budynek zaprojektowano z myślą o stuletnim okresie eksploatacji.
Materiał
Odchylenie wąskich, wysokich budynków pod wpływem wiatru wynika w dużej mierze z przemieszczeń konstrukcji, wywołanych ściskaniem i rozciąganiem słupów trzonowych i obwodowych na niższych piętrach.W przypadku Taipei 101, wymiarowanie elementów konstrukcji z uwzględnieniem samych parametrów wytrzymałości nie byłoby wystarczające dla zapobieżenia poważnym przechyłom wieżowca. Z kolei usztywnianie przez dodawanie zbrojenia byłoby nieekonomiczne. Dlatego zdecydowano się na konstrukcję kompozytową. W celu poprawienia sztywności konstrukcji, stalowe kolumny trzonu i megakolumny wypełniono betonem o wysokiej wytrzymałości do wysokości 62 piętra, natomiast pozostałe kolumny usztywniające elewację – do 26 piętra. Drgania wywołane wiatrem i ruchami tektonicznymi są redukowane przez masę betonowego wypełnienia kolumn oraz przez łączące je obwodowe kratownice. Zastosowanie stalowego szkieletu zapewnia dużą wytrzymałość przy najmniejszej masie własnej.
-
Alpejski kryształ
Nowe schronisko Monte Rosa w szwajcarskich Alpach to nie byle gratka dla miłośników narciarstwa skiturowego, ale też architektury. Powstało na wysokości 2883 metrów, u podnóża szczytu Dufour. więcej
-
Mistrzowie fotografii architektury: Balthasar Burkhard
Balthasar Burkhard słynie z czarnobiałych, wielkoformatowych serii fotograficznych. więcej
-
Mistrzowie fotografii architektury: Vera Lutter
Vera Lutter jest znana ze swych monumentalnych, czarnobiałych fotografii przestrzeni miejskich. Jej zdjęcia to negatywy, powstające w przekształconych w camera obscura pomieszczeniach. Odrealnione obrazy miast, tworzone przez artystkę, są rozpoznawalne na całym świecie więcej
-
ŻYCIE W ARCHITEKTURZE 2000
Celem konkursu jest promocja najlepszej architektury miejskiej, zrealizowanej w okresie Trzeciej Rzeczypospolitej oraz pobudzenie wrażliwości społecznej na kształt naszego otoczenia. więcej
