Zwycięzcy zostali wyłonieni spośród ponad 220 wieżowców ukończonych w 2011 roku. Falista elewacja ze stali nierdzewnej wieżowca 8 Spruce Street (znanego jako The Beekman), pierwszego drapacza chmur zaprojektowanego przez architekta Franka Gehry'ego, dała mu pierwsze miejsce w prestiżowym konkursie.
8 Spruce Street
Budynek oficjalnie został oddany w lutym 2011 roku. Gry Frang Gehry bierze się za projektowanie wysokościowca to oczywiste, że będzie on inny niż wszystkie. Pofałdowana elewacja sprawia wrażenie, jakby budynek opleciony był falującą na wietrze tkaniną. Wieża ma 267 metrów wysokości i znajdują się tu głównie apartamenty.
8 Spruce Street jest obecnie trzecią Nowym Yorku wieżą nagrodzoną przez Emporis Skyscraper. Pierwsza nagroda (2000) udał się do hotelu Sofitel New York Hotel, a Hearst Tower zdobył prestiżową nagrodę architektury dla 2006.
412 metrów w Kuwejcie
Drugie miejsce zajął wieżowiec Al. Hamra w Kuwejcie (projekt Skidmore, Owings & Merrill). Mimo swojej dużej wysokości – 412 metrów, wieżowiec wpisuje się harmonijnie w krajobraz miasta. Wieża została zaprojektowana z uwzględnieniem uwarunkowań klimatycznych: Południowa fasada składa się z wapiennych okładzin i betonowej ściany, taki układ chroni budynek z przed palącym słońcem pustyni, ale też oczarował jury z architektonicznego i funkcjonalnego punktu widzenia.
Wieżowce jak żagle
Realizacja projektu DBI w Abu Dhabi Etihad Towers zajęła III miejsce. Jury podobało się szczególnie harmonijne skomponowanie kompleksu budynków. Miękkie, zakrzywione kontury wież, sugerują kształt żagli, co przypomina niegdysiejszą historię miasta, które było niegdyś ważnym portem.
Zobacz najwyższe mieszkalne wieżowce
Najlepsze wieżowce świata
Pozostałe z wyróżnionych wież to KK 100 w Hong Kongu projektu Terry Farrell & Partners (442 metry wysokości); Victoria Tower projektu Wingardh Arkitektkontor AB (118 metrów wysokości); Great American Tower pracowni HOK (203 metry); spiralna wieża F&F Tower Pinzón Lozano & Associates Arquitectos (243 metry); Northeast Asia Trade Tower projektu Kohn Pedersen Fox; Heerim Architects & Engineers (302 metry); Reflections at Keppel Bay Daniela Libeskinda; DCA Architects Private Limited (najwyższa z wież ma 160 metrów); Tianjin Global Financial Center projektu Skidmore, Owings & Merrill; ECADI (337 metrów).
-
Szkoła marzeń? Gimnazjum w Zurychu
Nowoczesna szkoła. Jak powinna wyglądać szkoła idealna? Zaprojektowany przez Christiana Kereza budynek gimnazjum w zuryskiej dzielnicy Leutschenbach, dzięki zastosowaniu stalowych kratownic i całkowicie przeszklonych fasad, wydaje się unosić w powietrzu. Czy tak wygląda szkoła maprzeń? więcej
-
Na granicy możliwości – wieżowiec Taipei 101
Wieżowiec Taipei 101 w mieście Tajpej, stolicy Tajwanu. Mający 508 metrów gigant jest dzisiaj najwyższym budynkiem na świecie. Jego projektantom przyszło się zmierzyć z problemami trudnych warunków posadowienia (jakość gruntu określono jako niezadowalającą), silnych wiatrów (tajfuny występują tu kilka razy w roku) i trzęsień ziemi (działka jest położona około 200 metrów od linii uskoku tektonicznego). Budynek należało wyposażyć w specjalny system tłumienia drgań i kołysania, by zapewnić możliwie jak największy komfort dziesięciu tysiącom jego użytkowników. Jednocześnie do poruszania się między wszystkimi 101 kondygnacjami przeznaczono 61 wind, z czego dwie, zapewniające dojazd na najwyżej położone piętra osiągają rekordowe szybkości, potwierdzone wpisem do Księgi Rekordów Guinessa. więcej
-
ŻYCIE W ARCHITEKTURZE 2002
Czwarta edycja konkursu ŻYCIE W ARCHITEKTURZE. Finał odbył się w siedzibie SARP-u w Warszawie, 10 stycznia więcej
-
PROJEKT ZAHY HADID: Na granicy możliwości Centrum Nauki phaeno
Centrum Nauki phaeno w Wolfsburgu, realizacja pracowni Zahy Hadid, odbiega od wszelkich konwencji kształtowania formy i dyspozycji funkcjonalnej budynku. Phaeno odrywa się od ziemi. Jego miękka, opływowa bryła, o wielkopowierzchniowych pochyłych ścianach, stojąc na dziesięciu żelbetowych „nogach”, pozwala przestrzeni miasta swobodnie przelewać się pod spodem i wokół budynku. Wielka żelbetowo-stalowa skorupa mieszcząca powierzchnię ekspozycyjną zamyka w sobie jednoprzestrzenne wnętrze urozmaicone zmiennym przebiegiem sufitu, podłóg i ścian, które tworzą wrażenie zagadkowego, niemalże księżycowego krajobrazu. Realizacja tych wizji nie byłaby możliwa bez nowoczesnych technologii budowlanych – a szczególnie bez betonu samozagęszczającego i jego specyficznych właściwości – ani bez ścisłej współpracy inżynierów i architektów. więcej
