Mierzący 160 metrów wysokości warszawski wieżowiec Cosmopolitan projektu Helmuta Jahna jest wznoszony przez Hochtief Polska. Jednym z największych wyzwań inżynierskich było zaprojektowanie kondygnacji „wiszących” nad niższą częścią budynku. Trzeba było zaprojektować specjalne wieszaki (wanty), które umożliwiałyby odpowiednią współpracę wszystkich elementów konstrukcji wieżowca. Podwieszenie konstrukcji zaprojektowała firma Mosty Gdańsk.
Stropy z kablobetonu
Projektowaniem podwieszenia konstrukcji oraz stropów sprężonych zajmowała się firma Mosty Gdańsk. Stropy nadziemne średniej grubości 23 cm wykonane są z kablobetonu w tzw. systemie bezprzyczepnościowym. W celu zmniejszenia ciężaru konstrukcji, w stropach zastosowano wkładki odciążające typu Cobiax.
Zobacz najwyższe warszawskie wieżowce mieszkalne
Poziomy od 8 do 44 warszawskiego wieżowca podzielone są na 2 części: typową oraz wspornikową, która ma wspornik długości 11,7 m. Wykonanie tego typu konstrukcji możliwe było jedynie dzięki zastosowaniu 3 par want mostowych, nachylonych pod kątem 76 stopni, pozwalających na podwieszenie 11 kondygnacji każda. Wieszaki (wanty), każdy długości około 35 m, wykonane są z 75 bądź 109 lin ze stali wysokiej wytrzymałości (1860 MPa). Liny umieszczone są w rurach osłonowych, które po wykonaniu końcowej rektyfikacji wieszaków zostaną zainiektowane zaczynem cementowym zapewniającym odpowiednią izolację termiczną.
Wanty jak na moście
Największym wyzwaniem inżynierskim było zaprojektowanie wieszaków, które umożliwiałyby odpowiednią współpracę wszystkich elementów konstrukcji, podczas kolejnych etapów wznoszenia wieżowca oraz w fazie użytkowej budynku. W części wspornikowej budynku, na poziomach +8, +19, +30 zlokalizowane były kratownice stalowe, każda wysokości dwóch kondygnacji i wadze około 44 ton. W węzłach dolnych kratownicy zamontowano zakotwienia bierne want, natomiast zakotwienia czynne (dzięki którym następuje realizacja naciągu) znajdują się w stalowym bloku oporowym umieszczonym wewnątrz słupa żelbetowego (i oddylatowanym od niego).
Najwyżej położone mieszkania w Europie
Zastosowane stalowe bloki oporowe umożliwiły całkowite przekazanie siły od wieszaków w strop bez konieczności nadmiernego wytężania słupów, które skutkowałoby ich powiększeniem. Wieszaki są naciągane zgodnie z opracowanym na potrzeby budowy programem naciągu, który uwzględnia poszczególne etapy wznoszenia konstrukcji, takie jak dobudowywanie kolejnych kondygnacji, montaż elewacji, prace wykończeniowe. Po przyłożeniu wszystkich obciążeń, wieszaki są rektyfikowane.
-
Szkoła marzeń? Gimnazjum w Zurychu
Nowoczesna szkoła. Jak powinna wyglądać szkoła idealna? Zaprojektowany przez Christiana Kereza budynek gimnazjum w zuryskiej dzielnicy Leutschenbach, dzięki zastosowaniu stalowych kratownic i całkowicie przeszklonych fasad, wydaje się unosić w powietrzu. Czy tak wygląda szkoła maprzeń? więcej
-
Na granicy możliwości – wieżowiec Taipei 101
Wieżowiec Taipei 101 w mieście Tajpej, stolicy Tajwanu. Mający 508 metrów gigant jest dzisiaj najwyższym budynkiem na świecie. Jego projektantom przyszło się zmierzyć z problemami trudnych warunków posadowienia (jakość gruntu określono jako niezadowalającą), silnych wiatrów (tajfuny występują tu kilka razy w roku) i trzęsień ziemi (działka jest położona około 200 metrów od linii uskoku tektonicznego). Budynek należało wyposażyć w specjalny system tłumienia drgań i kołysania, by zapewnić możliwie jak największy komfort dziesięciu tysiącom jego użytkowników. Jednocześnie do poruszania się między wszystkimi 101 kondygnacjami przeznaczono 61 wind, z czego dwie, zapewniające dojazd na najwyżej położone piętra osiągają rekordowe szybkości, potwierdzone wpisem do Księgi Rekordów Guinessa. więcej
-
ŻYCIE W ARCHITEKTURZE 2002
Czwarta edycja konkursu ŻYCIE W ARCHITEKTURZE. Finał odbył się w siedzibie SARP-u w Warszawie, 10 stycznia więcej
-
PROJEKT ZAHY HADID: Na granicy możliwości Centrum Nauki phaeno
Centrum Nauki phaeno w Wolfsburgu, realizacja pracowni Zahy Hadid, odbiega od wszelkich konwencji kształtowania formy i dyspozycji funkcjonalnej budynku. Phaeno odrywa się od ziemi. Jego miękka, opływowa bryła, o wielkopowierzchniowych pochyłych ścianach, stojąc na dziesięciu żelbetowych „nogach”, pozwala przestrzeni miasta swobodnie przelewać się pod spodem i wokół budynku. Wielka żelbetowo-stalowa skorupa mieszcząca powierzchnię ekspozycyjną zamyka w sobie jednoprzestrzenne wnętrze urozmaicone zmiennym przebiegiem sufitu, podłóg i ścian, które tworzą wrażenie zagadkowego, niemalże księżycowego krajobrazu. Realizacja tych wizji nie byłaby możliwa bez nowoczesnych technologii budowlanych – a szczególnie bez betonu samozagęszczającego i jego specyficznych właściwości – ani bez ścisłej współpracy inżynierów i architektów. więcej
