Adyton

Adyton to ukryta, święta część starożytnego sanktuarium, świątyni, gaju świętego lub groty, do której dostęp mieli wyłącznie kapłani i osoby wybrane. W greckiej świątyni adyton najczęściej mieścił się w tylnej części naosu, mógł to być również otwarty dziedziniec. Niekiedy adyton wyodrębniony był z celli świątyni przez obniżenie poziomu podłogi. Powierzchnia pomieszczenia była z reguły niewielka, rzędu kilku metrów kwadratowych. Adyton służył jako miejsce przechowywania posągów kultowych, niekiedy było to miejsce wróżb – jak w przypadku najsławniejszej greckiej wyroczni delfickiej. Według źródeł greckich, Pytia przepowiadała przyszłość w pomieszczeniu znajdującym się poniżej właściwej świątyni, w miejscu, gdzie ze szczeliny skalnej wydobywały się trujące czy też oszałamiające opary. Przestrzeń taka występowała w obiektach związanych z kultem Apollina Termin adyton jest niekiedy stosowany w odniesieniu do sanktuariów innych, wcześniejszych i późniejszych kultur, w tym świątyń egipskich.