Anta, anty
Anta to w architekturze starożytnej Grecji i Rzymu ścianka wysunięta przed ścianę frontową lub tylną nawy - naosu. Anty podkreślają narożniki greckiej świątyni. Czołowa powierzchnia ant ma formę pilastra, przy czym dekoracja architektoniczna jest często bogatsza, niż w przypadku kolumn. Anty wywodzą się z wczesnej architektury greckiej, pierwotnie były drewnianymi słupami, podtrzymującymi ciężar również drewnianego belkowania. W takiej formie pojawiły się m.in. w archaicznej świątyni Hery w Olimpii, wzniesionej ok. 600 roku p.n.e. W klasycznej greckiej świątyni wzniesionej z kamienia anty miały przede wszystkim znaczenie dekoracyjne, a ciężar górnej partii budynku spoczywał na ścianach. Anty pojawiają się zarówno w niewielkich, prostych świątyniach w formie megaronu, jak i większych założeniach, towarzyszy im różna liczba kolumn. Najprostszym wariantem jest tzw. świątynia w antach (templum in antis). Taka nieduża świątynia od frontu ma anty, a pomiędzy nimi dwie kolumny, ewentualnie dwie kariatydy. W templum in antis pomiędzy antami powstawała niewielka wolna przestrzeń, przedsionek czyli pronaos. W nieco bardziej rozbudowanym wariancie planu anty zdobiły nie tylko ścianę frontową, ale też tylną. W ten sposób na obu krótszych bokach świątyni powtórzony był ten sam układ. Takie rozwiązanie określane jest jako świątynia w podwójnych antach. W większych budowlach sakralnych z pełną kolumnadą (m.in. prostylos i amfiprostylos) anty są mniej rozbudowane i krótsze, mniej widoczne.
