Architraw, epistyl, nadsłupie
Architraw to najniższa część belkowania w architekturze starożytnej Grecji i Rzymu. Architraw spoczywa bezpośrednio na kolumnach. Występuje we wszystkich klasycznych porządkach architektonicznych (dorycki, joński, koryncki). W najstarszym porządku doryckim architraw jest najprostszy, ma postać prostej belki bez podziałów. Od góry gładką powierzchnię belki zamyka rodzaj listwy, tenia. Z tej listwy z kolei wysunięte są niewielki postumenty, regula, każda z sześcioma guttami. Taka struktura odzwierciedla pierwotną drewnianą konstrukcję świątyni greckiej. Gdy budynki sakralne starożytnej Grecji wznoszono jeszcze z nietrwałych materiałów, architraw był solidną drewnianą belką podtrzymującą ciężar dachu, regula – podkładką pod poziome belki, zaś gutty – klinami utrzymującymi na miejscu elementy konstrukcji. Gdy drewno zastąpiono wapieniem i marmurem, detale konstrukcji przetrwały jako elementy dekoracyjne. W innych porządkach powierzchnia architrawu dzielona jest poziomo na trzy fasciae – listwy. Listwy te ułożone są schodkowo, najwyższa jest najbardziej wysunięta do przodu, dzięki temu powierzchnia architrawu staje się trójwymiarowa i modelowana światłem.
