Brona

Opuszczana i podnoszona na łańcuchach krata, drewniana lub okuta żelazem zamykająca wejście przez bramę w murze obronnym lub zamku, stosowana w średniowieczu

Brona była elementem często stosowanym w architekturze militarnej średniowiecza. Wzmacniała najsłabszy element w systemie obronnym średniowiecznej twierdzy, czyli bramę. Najstarsze przykłady wykonywane były zwykle z okuwanego drewna, później powstawały też brony z kutego żelaza. Brona osadzona była w prowadnicach, podnoszona za pomoca systemu lin czy łańcuchów i kołowrota. Dla poprawienia walorów obronnych brona występowała łącznie z  mostem zwodzonym i stołpem. Tak wyposażona brama mogła być elementem barbakanu. W średniowiecznych zamkach stosowano też połączenie dwóch bron, które zamykały wydzieloną przestrzeń. Gdy grupa atakujących utknęła pomiędzy kratami, mogła być ze wszystkich stron atakowana pociskami, rozżarzonym piaskiem czy wrzątkiem.  Brona w późnym średniowieczu ustąpiła miejsca tzw. organom. Organy nie były, jak brona, jednym elementem, ale całym zestawem belek. Każdy taki drewniany słup był zawieszony na osobnych łańcuchach. Dzięki temu każdą belkę można było podnieść lub opuścić niezależnie od innych. W trakcie oblężenia można było zatem otworzyć zabezpieczenia tylko częściowo, by np. wypuścić za mury obronne zwiadowców. Podczas szturmu organy były przeszkodą trudniejszą do pokonania niż brona, gdyż każdą belkę trzeba było usuwać drogi osobno.