Bruk to rodzaj nawierzchni (np. placu lub ulicy) ułożonej z elementów takich jak kostki betonowe, kamienie czy cegły. W dobrze wykonanym bruku elementy są do siebie dopasowane, przylegają i są nieruchome. Dla uzyskania równej powierzchni, trwałości nawierzchni i celem odprowadzenia wody opadowej bruk układa się na podbudowie z przepuszczalnych materiałów, ubitego tłucznia i piasku. Dzięki temu na prawidłowo wybrukowanej drodze nie gromadzi się woda.

Do zalet bruku należą trwałość, możliwość łatwego naprawiania uszkodzonych fragmentów, a także możliwość uzyskania różnych efektów estetycznych (kolory, faktury) i dopasowania nawierzchni do otoczenia. Bruk jest nawierzchnią stosowaną w otoczeniu budynków zabytkowych, w starych dzielnicach historycznych miast, na deptakach.

Tradycyjne nawierzchnie brukowane, tzw. kocie łby były wykonywane z kamieni polnych. Zaletami takiego rozwiązania było wykorzystanie miejscowego, taniego albo wręcz darmowego materiału i duża trwałość nawierzchni. Układanie kocich łbów było jednak czasochłonne i wymagało staranności ze względu na niejednorodny materiał, kamienie różnej wielkości. Nawierzchnia jest nierówna, a więc mało komfortowa w użytkowaniu. Obecnie brak specjalistów zajmujących się wykonywaniem trwałych nawierzchni tego rodzaju.
Tradycyjnie przy brukowaniu ulic używano także innych materiałów, droższych od kamieni polnych: kostki kamiennej, większych ciosów, cegły ceramicznej. Tanim i wygodnym rodzajem nawierzchni były kostki drewniane.
Współcześnie najczęściej używanym rodzajem nawierzchni jest kostka betonowa.

Brukowane ulice znane były już w czasach starożytnych, szczególnie wiele powstało ich w miastach imperium rzymskiego (por. architektura starożytnego Rzymu). Po upadku imperium brukarstwo w Europie zanikło, a odradzać się zaczęło w XII wieku. Aż do XVIII wieku większość ulic nie była jednak brukowana.

Powiązane hasła: kostka Bauma, trylinka,

Bruk. Ulica Duża w Kielcach, 1936