Cement portlandzki

2014-09-18 16:49
Zaślepka Encyklopedii Architektury
Autor: Muratorplus

Cement portlandzki to tani, wszechstronny materiał budowlany powszechnie wykorzystywany we współczesnej architekturze, często stosowany rodzaj cementu.

Historia cementu portlandzkiego

Cement portlandzki po raz pierwszy otrzymał prawdopodobnie Joseph Aspdin. Angielski wynalazca w 1824 uzyskał patent na wyrób tego materiału budowlanego. Nazwa „portlandzki” pochodzi ponoć od koloru otrzymanego pyłu, choć obecnie cement portlandzki występuje w różnych odcieniach, od ciemnoszarego po biały (ta ostatnia odmiana pozbawiona jest związków żelaza). Wynalazca miał najwyraźniej marketingową żyłkę i nazwał nowy materiał tak, by kojarzył się ze skałami z wyspy Portland. W XIX-wiecznej Anglii skały te były uważane jednym z najlepszych i najdroższych materiałów budowlanych, nazwa pomagała w promocji nowego produktu. Cement, używany do produkcji betonu, pozwolił na budowę imponujących brył z czasów rewolucji przemysłowej, mostów, wiaduktów i fabryk. Produkcje tego materiału uruchomiono najpierw w Wielkiej Brytanii, później Niemczech i Francji, do końca XIX wieku był już uzywany powszechnie.

Cement portlandzki - skład

Otrzymuje się go z połączenia zmielonego klinkieru cementowego z gipsem. Klinkier cementowy otrzymuje się przez wypalenie w temperaturze 1450 °C mieszaniny zmielonych surowców zawierających wapień i glinokrzemiany. W skład chemiczny klinkieru wchodzą: alit, krzemian trójwapniowy (50–65% masy klinkieru), belit, krzemian dwuwapniowy (ok. 20% masy klinkieru, brownmilleryt, związek tlenku wapnia, tlenku glinu i tlenku żelaza (III) (ok. 10% masy klinkieru), glinian trójwapniowy (ok. 10% masy klinkieru) oraz inne związki glinu, wapnia i magnezu. Do klinkieru powstałego w wyniku powyższej mieszaniny dodaje się gips lub mieszankę gipsu i anhydrytu - regulatora czasu wiązania oraz do 5% innych składników (wapień, żużel, pył pucolanowy). Następną czynnością jest zmielenie całości w specjalnym młynie do cementu. Jako pył, cement portlandzki wymaga ostrożności. Jest żrący i może wywoływać oparzenia, a wdychanie drobnych cząstek może powodować groźne choroby płuc (łącznie z rakiem) - w przeszłości bardzo często spotykane u pracowników cementowni. Zwolennicy zrównoważonego rozwoju wskazują na ekologiczne koszty produkcji cementu, przede wszystkim dużą ilość energii zużywanej do produkcji, emisję gazów cieplarnianych, szkodliwych gazów i pyłów. 

Artykuły w ArchiramieKlinika betonu>> Włóknocement zmienia most we Wrocławiu>>Konkurs architektoniczny Polski Cement w Architekturze>>

Czy artykuł był przydatny?
Przykro nam, że artykuł nie spełnił twoich oczekiwań.
Nasi Partnerzy polecają
Czytaj więcej