Chór kapłański, czyli prezbiterium, to w chrześcijańskiej architekturze sakralnej wydzielona część świątyni, przeznaczona dla duchowieństwa. Z reguły jest niedostępna dla ogółu wiernych, zgromadzonych w kościele. Zazwyczaj podział funkcjonalny odzwierciedlony jest przestrzennym wyróżnieniem części wnętrza. Prezbiterium zazwyczaj wyniesione jest ponad poziom nawy – np. o jeden stopień, oddzielone balustradą albo łukiem tęczowym. Chór jest zazwyczaj wydzielony także w bryle świątyni.

Najwcześniejsze świątynie chrześcijańskie skierowane były ku zachodowi, następnie w średniowieczu i epoce nowożytnej, aż do Soboru Watykańskiego II kościoły były orientowane, a więc prezbiterium znajdowało się w skierowanej na wschód części świątyni. Chór mógł być zamknięty absydą albo prostą ścianą. W prezbiteriach kościołów średniowiecznych (por. katedra) układ taki mógł być uzupełniony o obejście, apsydiole i oraz ciąg kaplic. W niektórych kościołach, przede wszystkim romańskich (bazylika dwuchórowa) są dwa prezbiteria, jedno od wschodu, drugie od zachodu. Przykładem takiej bryły jest monumentalna Katedra Świętego Piotra w Wormacji z XII wieku; przed przebudową dwa chóry miała też np. bazylika w Płocku.

W centrum chóru znajduje się ołtarz, w dawnej architekturze sakralnej często uzupełniony rozbudowaną nastawą ołtarzową. Inne elementy znajdujące się w prezbiterium to tzw. miejsce przewodniczenia, krzesło celebransa albo katedra, tron biskupi, zazwyczaj także tabernakulum; stalle względnie ławki dla duchowieństwa oraz służby liturgicznej, czasem także dla kolatorów (patronów kościoła), wreszcie kredencja i ew. inne wyposażenie potrzebne do celów liturgicznych. W bocznej części chóru może znajdować się ambona.