Dachówki imbrex i tegula

2014-12-31 11:43
Zaślepka Encyklopedii Architektury
Autor: Muratorplus

Dachówki imbrex i tegula (łac.) były typowym materiałem służącym do krycia dachów, stosowanym w architekturze starożytnej Grecji i Rzymu. Do pokrycia dachu potrzebne były dwa rodzaje dachówek, wypukłe i płaskie. Tegula, w Grecji nazywana solenes, miała postać płaskiej, lekko wklęsłej płytki, niekiedy zaopatrzonej w podwyższone brzegi. Takie prostokątne płytki tworzyły pokrycie dachu, ale nie stykały się ze sobą, wymagały dachówek łącznikowych. Szczeliny zakryte były płytkami drugiego rodzaju. Imbrex, czyli grecki kalupter, przypominał kształtem połówkę walca. Dla dekoracji, ostatnie wypukłe dachówki, położone najbliżej krawędzi dachu, zaopatrzone były w ozdobny antemion. Takie pokrycie dachu było szczelne i trwałe, stosowano je powszechnie w budynkach mieszkalnych, ale też obiektach użyteczności publicznej, pałacach i świątyniach. W najważniejszych obiektach wykorzystywano dachówki z materiałów uważanych za szlachetne i trwałe – brązu (niekiedy złoconego) lub marmuru. Ten ostatni materiał zastosowany został m.in. przez budowniczych świątyni Zeusa w Olimpii i Partenonu w Atenach. Zazwyczaj jednak dachówki wykonywano po prostu z wypalonej gliny. W starożytności dachówki wytwarzano w formach (dachówka tłoczona). Dachówki rzymskie często opatrzone są znakami wytwórców, co wykorzystywane bywa przez archeologów do określania wieku znalezisk. Do Europy zachodniej dachówki dotarły wraz z wojskami rzymskimi. Legioniści kryli nimi swoje koszary i budowle obronne. Następnie dachówki wykorzystywać zaczęto w budowlach cywilnych. Po upadku imperium budownictwo przechodziło regres. W średniowieczu powstawać zaczęły nowe formy dachówek. Podobna do typu imbrex–tegula dachówka klasztorna, czyli mnich–mniszka, była lepiej dostosowana do chłodniejszego, bardziej deszczowego klimatu i dachów stromych.

Czy artykuł był przydatny?
Przykro nam, że artykuł nie spełnił twoich oczekiwań.
Nasi Partnerzy polecają
Czytaj więcej