Diakonikon
Diakonikon – w architekturze sakralnej określenie jednego z pomieszczeń w kościołach starochrześcijańskich i świątyniach obrządku wschodniego, czyli cerkwiach. Budowane w świątyniach Bizancjum i Afryki. Sala bezpośrednio sąsiaduje z sanktuarium, czyli główną absydą świątyni. Przylega do niej od południa; od północy znajduje się prothesis. Obie części składają się razem na pastoforia. Podział zakrystii na dwie części wprowadzony został za panowania cesarza Justyna II (565 - 574) i wiązał się z ówczesną reformą liturgii, wcześniej analogiczną funkcję spełniało jedno pomieszczenie. Diakonikon w obrządku wschodnim spełnia zadania zakrystii. W pomieszczeniu są przechowywane szaty liturgiczne, przybory i księgi - naczynia używane do celów kultowych znajdują się w prothesis. W diakonionie umiejscowiona jest także specjalna misa, piscina, w której kapłani obmywają ręce przed nabożeństwem i myte są naczynia liturgiczne. W Syrii diakonion często był dwupoziomowy. Diakonion znajduje się za ikonostasem, a zatem uznawany jest za miejsce święte i jest niedostępny dla ogółu wiernych.
