Drapacz chmur

Drapacz chmur, wieżowiec, to wielopiętrowy budynek znacznej wysokości. Za „sięgające chmur” uznawano budowle różnej wysokości. Gdy termin skyscraper wszedł do angielszyzny ok. 1880 roku, za drapacze chmur uważano jeszcze bryły o dziesięciu – dwudziestu kondygnacjach. W architekturze współczesnej, na przełomie XX i XXI wieku, ten sam termin odnosił się raczej do budowli pięćdziesięciopiętrowych. Por. wysokościowiec. Pierwsze drapacze chmur wzniesiono w wielkich miastach Stanów Zjednoczonych, przede wszystkim Chicago i Nowym Jorku. Do powstania prawdziwych drapaczy chmur przyczyniło się kilka czynników; z jednej strony wzrost cen gruntów w śródmieściach i brak wolnych działek, z drugiej rozwój nowych technik budowlanych. W drugiej połowie XIX wieku zmieniły się technologie wytopu i obróbki żelaza, koszt stali i wykonywanych z niej wyrobów drastycznie spadł, dostępne stały się prefabrykowane elemnety. Inżynierowie udoskonalili konstrukcje stalowe, do użytku weszły dźwigi. Drapacze chmur stały się budynkami o wielu funkcjach, w tym mieszkalnej. Za jednego z najwybitniejszych projektantów wczesnych drapaczy chmur uchodzi Jenney Louis Sullivan. Początkowo drapacze chmur łączyły nowoczesną konstrukcję z bogatą dekoracją neostylową (Woolworth z 1913 roku - neogotyk) lub Art Deco (Chrysler Building z 1930 roku, Empire State Building z 1931). Liczne drapacze chmur wybudowano w funkcjonalnym stylu międzynarodowym. Przykładowymi realizacjami tego nurtu architektury modernizmu są Seagram Building (1958) w Nowym Jorku oraz Lake Shore Drive Apartments (1951) w Chicago. Drapacze chmur w Archiramie >>