Engawa

Engawa to w tradycyjnej architekturze Japonii pas podłogi, zwykle wyłożonej drewnem we wnętrzu domu, w bezpośrednim sąsiedztwie ściany zewnętrznej z oknami. Współcześnie ten sam termin używany jest jako określenie analogicznego pasa obiegającego japoński dom od zewnątrz, jako otwarta weranda czy też wąski taras chroniony przed deszczem dzięki wysunietej połaci dachowej. Weranda taka pierwotnie miała odrębną nazwę, nure'en. W tradycyjnym japońskim domu engawa służyła przede wszystkim jako ciąg komunikacyjny, umożliwiający dostęp do kolejnych pomieszczeń-pokoi, otwartych na zewnątrz. Barierą miedzy pomieszczeniem a strefą zewnętrzną jest tzw. ekran shōji, rodzaj lekkiej, mobilnej ściany działowej z drewna i mocnego papieru. W ciepłych porach roku przewiewny taras traktowany był jako dodatkowa przestrzeń życiowa, miejsce pracy czy spędzania czasu. Wystarczyło przesunąć ekran, a korytarz stawał się rozszerzeniem pokoju. Było to często miejsce nieformalnych spotkań, rozmów, na granicy między wnętrzem domu i otoczeniem. We współczesnej architekturze Japonii engawa jako element architektoniczny wciąż jest stosowana, choć na mniejszą skalę. Współczesna engawa może być wyposażona w stolik i siedziska – w tradycyjnym, skąpo umeblowanym domu było to rzadkością. Powiązane hasła: architektura drewniana, ekran shōji,