Eternit

Eternit – to rodzaj pokrycia dachowego, opracowanego przez Ludwiga Hatscheka w końcu XIX wieku. Nazwa handlowa materiałów azbestowo-cementowych, łatwa do zaadaptowania w większości języków europejskich, bo zaczerpnięta z łaciny (aeternum – wieczność), weszła do języka potocznego. Eternit stosowany był w budownictwie na większą skalę od początku XX wieku. Produkowano z niego głównie płyty pokryciowe elewacyjne, a przede wszystkim dachowe. W sprzedaży dostępne były także wykonane z tego materiału rury. Eternit ma wiele zalet, jest ogniotrwały, wytrzymały, odporny na wilgoć, zmiany temperatury, pogodę. Tani, niezbyt ciężki i łatwy w produkcji, ma poważną wadę – zawiera szkodliwy dla zdrowia azbest. W Polsce eternit wykorzystywany był od lat 30., a stał się bardzo często stosowanym pokryciem dachowym w latach 70. XX wieku. Układano go na dachach budynków mieszkalnych i gospodarczych, używając głównie płyt falistych, rzadziej płaskich. Tańszy od dachówki, łatwiejszy do układania i bardziej dostępny, zyskał szczególną popularność na wsi. 

Eternit – wpływ na zdrowie

Szkodliwym składnikiem płyt eternitu jest azbest. Jego włókna odkładają się w płucach i wywołują choroby nowotworowe. Badania wskazujące na rakotwórcze działanie azbestu pojawiły się już w latach 60., w krajach rozwiniętych zakazano wykorzystywania go w latach 80. W Polsce od 1998 roku obowiązuje ustawa ograniczająca handel azbestem, w tym samym roku zakończyła się krajowa produkcja eternitu od 1999 zakazany jest handel eternitowymi płytami. Eternitowe płyty powinny być usuwane przez specjalistyczne firmy, a pozostałości traktowane jako materiały niebezpieczne.