Fornir to płaty drewna o małej grubości, mieszczącej się w zakresie 0,1-5 mm (najczęściej 0,5-1,5 mm). Cienkie płaty forniru pozyskiwane są zwykle z cennych odmian drewna o szczególnie dekoracyjnym rysunku słojów, jak np. czeczota brzozowa, orzech czy gatunki egzotyczne. Dzięki temu z jednego kawałka drewna uzyskuje się materiał o wielokrotnie większej powierzchnię, niż przy produkcji desek. Płaty forniru mogą być wykorzystane jako okleina. Pokrywa się nimi bardziej pospolite gatunki drewna, m.in. w boazeriach, meblach, drobnych przedmiotach dekoracyjnych. Arkusze forniru mogą być zestawiane tak, by powstawał symetryczny wzór, albo  łączone w wielokolorowe kompozycje (por. markieteria).  
Grubsze płaty, pozyskiwane z drewna mniej dekoracyjnego, służą do produkcji sklejki i drewna warstwowego prasowanego.
Arkusze forniru produkuje się za pomocą techniki skrawania. W zależności od przeznaczenia materiału i rodzaju surowca stosuje się skrawanie płaskie albo obwodowe. W tym ostatnim przypadku cylindryczny pień obracany jest wokół osi, a dociskane ostrze zdejmuje cienką warstwę drewna. Każdy typ skrawania daje materiał o innym wzorze. Przygotowanie forniru wymaga nadania drewnu odpowiedniej elastyczności. Pożądany efekt można uzyskać przez gotowanie surowca w wodzie lub naparowywanie parą nasyconą.
Technika produkcji forniru jest stara, praktykowali ją już Egipcjanie (por. architektura starożytnego Egiptu), w antycznym Rzymie była stosowana na dużą skalę.  

Powiązane hasła
markieteria, intarsja, płyta wiórowa, obłóg

Więcej informacji
Maszyny i urządzenia do obróbki drewna: podręcznik dla technikum o specjalności - mechaniczna technologia drewna, Warszawa 1987
Narębski S., Gostwicka J., Zarys historii meblarstwa, Toruń 1971
Technologia obróbki drewna, Warszawa 1994