Fronton

Fronton to w architekturze klasycznej niski trójkątny szczyt nad portykiem ograniczający krawędzie boczne dachu dwuspadowego. Wewnętrzne pole frontonu, czyli tympanon może być gładkie lub wypełnione dekoracją malarską czy rzeźbiarską. Fronton był typowym elementem w architekturze starożytnej Grecji, Etrurii i Rzymu. Stosowano go w greckich świątyniach, a następnie w obiektach nawiązujących do antyku (renesans, barok, neorenesans, klasycyzm).

Różnorodne interpretacje klasycznego frontonu są charakterystyczne dla baroku. Szczyt w architekturze siedemnasto- i osiemnastowiecznej przyjmował nie tylko typowy kształt trójkąta, ale też połowy owalu, mógł być załamany lub powyłamywany, opatrzony wolutami, gierowany itd. 

Fronton stosowany był także w architekturze wnętrz, służąc jako ozdobne zwieńczenie obramowań okiennych i drzwiowych, portali, nastaw ołtarzowych, nisz i innych elementów architektonicznych. Występował zarówno w architekturze świeckiej, np. w pałacach, jak i w obiektach sakralnych (kościoły, kaplice).
Potocznie, lecz niepoprawnie, nazywa się frontonem także fasadę i elewację budynku.


Data publikacji: 8.01.2014 12:00
Tagi: architektura klasyczna, fronton
Żaden utwór zamieszczony w serwisie nie może być powielany i rozpowszechniany lub dalej rozpowszechniany w jakikolwiek sposób (w tym także elektroniczny lub mechaniczny) na jakimkolwiek polu eksploatacji w jakiejkolwiek formie, włącznie z umieszczaniem w Internecie - bez pisemnej zgody TIME S.A. Jakiekolwiek użycie lub wykorzystanie utworów w całości lub w części z naruszeniem prawa tzn. bez zgody TIME S.A. jest zabronione pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.