Fronton

Fronton to w architekturze klasycznej niski trójkątny szczyt nad portykiem ograniczający krawędzie boczne dachu dwuspadowego. Wewnętrzne pole frontonu, czyli tympanon może być gładkie lub wypełnione dekoracją malarską czy rzeźbiarską. Fronton był typowym elementem w architekturze starożytnej Grecji, Etrurii i Rzymu. Stosowano go w greckich świątyniach, a następnie w obiektach nawiązujących do antyku (renesans, barok, neorenesans, klasycyzm). Różnorodne interpretacje klasycznego frontonu są charakterystyczne dla baroku. Szczyt w architekturze siedemnasto- i osiemnastowiecznej przyjmował nie tylko typowy kształt trójkąta, ale też połowy owalu, mógł być załamany lub powyłamywany, opatrzony wolutami, gierowany itd.  Fronton stosowany był także w architekturze wnętrz, służąc jako ozdobne zwieńczenie obramowań okiennych i drzwiowych, portali, nastaw ołtarzowych, nisz i innych elementów architektonicznych. Występował zarówno w architekturze świeckiej, np. w pałacach, jak i w obiektach sakralnych (kościoły, kaplice). Potocznie, lecz niepoprawnie, nazywa się frontonem także fasadę i elewację budynku.