Minka
Minka – tradycyjny dom japoński zamieszkiwany przez przedstawicieli niższych warstw społeczeństwa (por. architektura wernakularna), tj. przez rolników, rzemieślników, drobnych kupców. Terminem minka określa się budynki o zróżnicowanych cechach, uwarunkowanych lokalną tradycją, zamożnością i pozycją społeczną użytkowników. Domy te budowane są z lokalnie dostępnych materiałów, przede wszystkim bambusa, drewna, gliny. Szkieletowa konstrukcja jest drewniana. Wysoki, spadzisty dach tradycyjnych budynków kryty jest strzechą z długich pędów miskantu albo słomą, w niektórych częściach kraju stosowano jednak także ceramiczne dachówki. Japońscy badacze wyróżniają osiem głównych typów domów minka i wielką liczbę wariantów. Mimo to wewnętrzna organizacja przestrzeni domu jest podobna. Podłoga miała dwa poziomy, niższy z klepiskiem na którym zostawiano obuwie, oraz część podwyższoną, służącą jako mieszkanie. Ściany zaopatrywano w przesuwne ekrany. W centrum domu znajdowało się otwarte palenisko. Dym uchodził przez szczeliny w dachu. Wyposażenie i umeblowanie tradycyjnego japońskiego domu było skromne. Nie używano np. łóżek, mieszkańcy spali na materacach przechowywanych na co dzień w skrzyniach. Poszerzeniem przestrzeni domu jest zadaszona weranda, engawa. Powiązane hasła: architektura Japonii,
