Nowy urbanizm
Nowy urbanizm to nurt w urbanistyce, rozwijający się od lat 70. XX wieku jako reakcja na idee modernizmu. Nie jest to ruch jednorodny; głównym założeniem jest powrót do tradycyjnej urbanistyki miast. Wzorcem dla wielu projektantów są historyczne układy miejskie Europy. Nowy urbanizm dąży do projektowania miast zwartych, pozbawionych rozległych przedmieść dostosowanych do potrzeb mieszkańców. Układy komunikacyjne dostosowane są raczej do transportu publicznego, uzupełnionego ciągami pieszymi i ścieżkami rowerowymi, niż do ruchu samochodowego. Wiąże się to z jednej strony z wyprowadzeniem poza miasta ruchu tranzytowego, usunięcie z centrów dróg szybkiego ruchu. Z drugiej strony likwidowane są przeszkody utrudniające poruszanie się po mieście pieszo, w tym przejścia podziemne i nadziemne kładki. Powstają strefy uspokojonego ruchu (zobacz też – woonerf >>) Nowy urbanizm sprzeciwia się postulowanemu przez modernistów podziałowi funkcji miasta, promując przestrzenie wielofunkcyjne, łączące funkcje mieszkalne, biurowe, różnorodne usługi itd. Budownictwu mieszkalnemu towarzyszą przestrzenie publiczne, a same domy są różnorodne, co różnicuje też lokalną społeczność (por. cohousing). Wiele uwagi poświęcane jest rewitalizacji historycznych centrów miast. Wśród zalet takich rozwiązań wymienia się między innymi poprawę jakości życia mieszkańców, zmniejszenie problemów komunikacyjnych (likwidacja korków), ograniczenie kosztów infrastruktury, zachowanie terenów zielonych poza miastami i inne. Wczesną realizacją zasad nowego urbanizmu jest rewitalizacja centrum Portland w USA. Inne przykłady: Seaside na Florydzie, Le Plessis-Robinson we Francji, Jakriborg w Szwecji, Orchid Bay w Belize.
