Ornament wstęgowo-cęgowy
Ornament wstęgowo-cęgowy – jeden z ornamentów rozpowszechnionych w sztuce i architekturze późnego baroku, popularny krótko w latach 20. XVIII wieku, w okresie regencji Filipa Orleańskiego (1715-1723), poprzedzającej wstąpienie na tron francuski Ludwika XV.Ornament wstęgowo-cęgowy jest wariantem nieco starszego ornamentu wstęgowego. W latach 20. motyw wstęgi przybrał postać kojarzącą się z otwartymi nożycami czy cęgami. Taśma jest ostro załamywana, biegnie liniami prostymi i krzywymi, a sploty przeplatają się na wzór kokard czy regularnych plecionek. Wstęga uzupełniona jest dodatkowymi elementami, takimi jak kampanule, lambrekiny, kratka regencyjna czy drobne, stylizowane różyczki. Ornament regencyjny często wykorzystywany był przez projektantów architektury wnętrz (sztukaterie), a także ebenistów. Przykłady obiektów z Polski: dekoracje kościoła klasztornego w Jędrzejowie, kościół odpustowy p.w. Nawiedzenia N.P. Maryi i św. Józefa w Krośnie, kościół p.w. św. Franciszka Ksawerego w Grudziądzu, Kościół p.w. św. Krzyża w Goruszkach i inne.
