Templum in antis

Templum in antis, z łaciny świątynia z antami, to najprostszy typ świątyni w architekturze starożytnej Grecji. Budowla w formie megaronu wywodziła się z greckiego domu mieszkalnego. Bryła świątyni wzniesiona była na planie prostokąta. W budynku znajdowało się zazwyczaj jedno pomieszczenie, pozbawione okien, cella. Cella poprzedzona była zazwyczaj pojedynczym przedsionkiem, pronaosem. Wejście znajdowało się w jednej z krótszych ścian pomieszczenia. Pronaos powstawał dzięki przedłużeniu ścian dłuższych. Na zakończeniu tych ścian znajdowały się anty, czyli dekoracyjne filary. Pomiędzy antami budowniczowie umieszczali dwie podtrzymujące dach kolumny.   Niekiedy budowle świątynne wyposażano także w drugi przedsionek, na przeciwnym krańcu bryły. Taki typ świątyni greckiej określany jest jako amfidistylos in antis.Templum in antis to najstarszy typ świątyni greckiej. Budynki tego rodzaju, zwykle niewielkich rozmiarów, wznoszono w okresie archaicznym, ale także później. Często pełniły one funkcje skarbców. Takie skarbce poszczególne polis greckie miały w znanych z wyroczni Delfach (skarbiec Massalii, skarbiec Ateńczyków). Inne typy świątyń greckich: prostylos, amfiprostylos, peripteros, pseudoperipteros, pseudodipteros, monopteros, tolos.