Tori to rodzaj ceremonialnej bramy, charakterystycznej dla architektury Japonii. Nie ma odpowiedników w bliskich kulturowo krajach, tj. Chinach i Korei. Służy jako symboliczne wejście prowadzące do szintoistycznej świątyni, a szerzej – z przestrzeni świeckiej do świętej, zamieszkiwanej przez bogów. Jako takie, mogą znajdować się w lesie, w wodzie, na szczycie góry czy w innym miejscu. Bramy takie wznoszone są też nad miejscami pochówku japońskich władców. Nie są związane z ogrodzeniami ani umocnieniami, funkcjonują niezależnie.
Bryła
Brama tori w podstawowej formie zbudowana jest z dwóch słupów (hashira), połączonych w górnej części poprzecznymi belkami (shimaki). Dodatkowym elementem może być daszek (kasagi) osłaniający górną belkę, niższe słupy stabilizujące konstrukcję, emblematy. Brama zwykle pokryta jest polichromią w kolorze czerwony, Tradycyjnie budowle takie wznoszono z drewna i kamienia, współczesne są budowane także z betonu, miedzi, stali oraz innych materiałów. Najwyższe mają kilkanaście metrów wysokości. Do niektórych świątyń prowadzą całe rzędy bram, pod którymi kolejno przechodzi odwiedzający.
Historia tori
Najstarsze zachowane tori pochodzą z XII wieku, ale tradycja ich wznoszenia sięga zapewne IX stulecia. Geneza tej formy architektonicznej nie jest znana, niektórzy badacze wiążą ją z architekturą Indii.
poprzednie hasło
