Wiszące ogrody Babilonu

2015-01-23 15:45
Zaślepka Encyklopedii Architektury
Autor: Muratorplus

Wiszące ogrody, jeden z siedmiu cudów świata starożytnego, budowla opisywana przez starożytnych autorów jako wielopiętrowe ogrody w Babilonie. Według tradycji, wiszące ogrody miały zostać wybudowane za panowania Nabuchodonozora II (604-562 p.n.e.) jako podarek dla królowej Amytis. Możliwe jednak, że budowniczym był inny władca, może asyryjski król Sancheryb.  Ogrody nie zachowały się, podobnie jak większość starożytnych cudów świata. Najprawdopodobniej nie były jednak legendą, wspomina o nich wielu antycznych autorów, między innymi Herodot i Strabon. Być może znajdowały się w Babilonie, choć archeolodzy wskazują także na inne możliwe lokalizacje, m.in. Niniwę. Wiszące ogrody zajmowały szereg spiętrzonych tarasów. Każdy z nich wypełniony był warstwą ziemi, odizolowanej od konstrukcji naturalną smołą i asfaltem (por. bitumy). W ten sposób powstał rodzaj starożytnych zielonych dachów. Warstwa ziemi była na tyle gruba, że mogły w niej rosnąć krzewy i drzewa. Między nimi było miejsce dla niższych roślin, a pnącza zwieszały się ze ścian – stąd nazwa budowli. Całość musiała przypominać zieloną górę, żywo kontrastującą z otoczeniem. W gorącym i suchym klimacie Mezpotamii konieczne było sztuczne nawadnianie ogrodu. Wodę dostarczano systemem kanałów, być może akweduktem i pompowano korzystając z ręcznie napędzanych kołowrotów, a może też „śruby Archimedesa”, wynalezionej niezależnie od greckiego uczonego.

Czy artykuł był przydatny?
Przykro nam, że artykuł nie spełnił twoich oczekiwań.
Nasi Partnerzy polecają
Czytaj więcej