Autorem budynku kampusu jest belgijski modernista Leon Stynen (1899-1990), którego źródłem inspiracji były idee CIAM, a bliskim przyjacielem był Le Corbusier. ”Miasto wśród zieleni” to główny koncept całego obiektu. Otwarty w 1968 roku kampus sztuki jest zaprojektowany w taki sposób, aby różne dziedziny sztuki jak muzyka, teatr, taniec czy architektura wzajemnie się uzupełniały. Większość publicznych przestrzeni otwiera się na dwa patia-ogrody, będące głównym elementem kompozycyjnym. Użytkownicy nieustannie mają wzrokowy kontakt z zielenią otaczającą budynek. Aby sprostać nowym potrzebom, budynek był dwukrotnie rozbudowywany przez jednego z najbardziej znanych obecnie architektów Belgii - Stéphane Beel (Stéphane Beel Architecten www.stephanebell.com). Rozbudowa całego kompleksu rozpoczęła się w 1990 roku od drobnych interwencji takich jak kasy, recepcja, drzwi wejściowe oraz sala spotkań (1993) czy dodatkowe sale wykładowe (1998). Jednak kompleksowa strategia rozbudowy kampusu powstała w 1995 roku, a idea przewodnią było hasło: deSingel ‘Art city’ (miasteczko sztuki). Pierwszy etap rozbudowy zakończono w 2000 roku, natomiast całość została oddana do użytku 1 października 2010 roku, powiększając kompleks o 12000 metrów kwadratowych. Charakter przestrzeni nowej części budynku, kontynuuje ideę Leon Stynen związaną z kontaktem pomiędzy wnętrzem i zewnętrzem oraz interakcją między artystami, studentami i publicznością. Większość korytarzy usytuowana jest wzdłuż przeszklonych fasad, co pozwala wszystkim użytkownikom na ciągły kontakt z otaczającym ich krajobrazem miasta Antwerpii oraz umożliwia obserwowanie życia wewnątrz kampusu. Dzięki nowym elementom kompleks deSingel wzbogacił się o dodatkowe studia teatralne, muzyczne, sale do tańca, bibliotekę, restaurację i biura Flamandzkiego Instytutu Architektury VAi oraz położoną w samym centrum salę wystawową nazywaną ’EXPO’, w której inauguracyjną wystawą jest wystawa poświęcona twórczości Renaat Braem(1910-2001).
Jest ona swoistą wycieczką ukazującą głównie za pomocą szkiców i fotografii, nie tylko znane i zrealizowane projekty jak między innymi: osiedle mieszkaniowe w Antwerpii-Kiel, pawilon wystawowy Muzeum Middelheim czy biblioteka w Schoten, ale również utopijne, niezrealizowane idee.
Podczas gdy projekty architektoniczne Braem’a mają bardzo subtelny charakter i w niespotykanie wysublimowany sposób czerpią inspiracje z natury, jego podejście do historycznej tkanki miasta może wydawać się brutalne, a często szokujące. Jednak jego projekty nie mogą być analizowane z pominięciem jego teorii dotyczących zależności pomiędzy architekturą, kulturą, naturą i urbanistyką oraz przekonania o ścisłej zależności pomiędzy sposobem użytkowania przestrzeni i aspektami socjologicznymi dotyczącymi rozwoju społeczeństwa.
Podczas studiów na Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Antwerpii, Braem nabrał przekonania, że architektura i urbanistyka powinny przyczynić się do wyzwolenia ludzkości. Swoim projektem dyplomowym zatytułowanym ‘Miasto Linearne’ starał się udowodnić tą teorię, przedstawiając utopijną wizję miasta, jako mieszanki socjalizmu, modernizmu oraz emancypacji. Marzeniem architekta było miasto bez podziału na klasy społeczne, w którym każdy mieszkaniec ma równe prawa, a architektura funkcjonalistyczna ma za zadanie pomóc w uwolnieniu ludzi od niezdrowego klimatu życia w historycznym centrum. Również dzięki temu projektowi Renaat Braem dostał się na staż do pracowni Le Corbusier’a, którego cenił za wyczucie formy i ekspresję architektoniczną. Le Corbusier wprowadził go do kręgu międzynarodowej organizacji architektów modernistycznych CIAM (Congrčs Internationaux d’Architecture Moderne). Po zakończeniu II Wojny Światowej Renaat Braem pozostał wierny swojej filozofii budując wiele osiedli socjalnego budownictwa mieszkaniowego w Antwerpii, Boom, Leuven, Laken i Deurne. Wszystkie te projekty są swoistą próbą odnalezienia balansu pomiędzy kolektywem i własnością prywatną, integrując funkcje publiczne w powszechnie dostępnych terenach zielonych.
Kuratorzy wystawy Sophie De Caigny i Katrien Vandemarliere opracowali wystawę skupiając się wokół sześciu tematów, charakteryzujących twórczość Renaat Braem: Utopia & Kontekst, Wizjoner, Miasto historyczne, Sztuka & Natura, Funkcjonalizm & Eksperyment, Mieszkanie bimorficzne.
Utopia & Kontekst
To dział dotyczący wcześniej już wspomnianego projektu ‘Miasta Linearnego’ (1934), będącego konkluzją 24-letniego architekta na temat rozwoju ‘produkcji-kultury-sztuki’ od prehistorii do roku 1933. Życie w otoczeniu zieleni z pieszym dostępem do terenów przemysłowych to charakterystyczne cechy tego projektu. Miasto o długości 100-km, rozciągające się od portu w Antwerpii aż do miasta Ličge zostało zaprojektowane wzdłuż Kanału Alberta (Albert Canal). Głównymi jego elementami było 6 stref: strefa transportu (kanał i linia kolejowa), strefa przemysłu, autostrada, strefa buforowa z parkiem, strefa mieszkaniowa oraz strefa rolnicza.
- 1
- 2
-
Alpejski kryształ
Nowe schronisko Monte Rosa w szwajcarskich Alpach to nie byle gratka dla miłośników narciarstwa skiturowego, ale też architektury. Powstało na wysokości 2883 metrów, u podnóża szczytu Dufour. więcej
-
Mistrzowie fotografii architektury: Balthasar Burkhard
Balthasar Burkhard słynie z czarnobiałych, wielkoformatowych serii fotograficznych. więcej
-
Mistrzowie fotografii architektury: Vera Lutter
Vera Lutter jest znana ze swych monumentalnych, czarnobiałych fotografii przestrzeni miejskich. Jej zdjęcia to negatywy, powstające w przekształconych w camera obscura pomieszczeniach. Odrealnione obrazy miast, tworzone przez artystkę, są rozpoznawalne na całym świecie więcej
-
ŻYCIE W ARCHITEKTURZE 2000
Celem konkursu jest promocja najlepszej architektury miejskiej, zrealizowanej w okresie Trzeciej Rzeczypospolitej oraz pobudzenie wrażliwości społecznej na kształt naszego otoczenia. więcej
