Starsze rodzeństwo Pałacu Kultury
Najwyższy wieżowiec w Polsce wzorowany jest na potężnych bryłach, budowanych tuż po II wojnie światowej w Związku Radzieckim jako symbol potęgi ZSRR. Budynki miały być wielkie, wysokie i efektowne, prawdziwe pomniki sowieckiego państwa, w założeniach przewyższające drapacze chmur z USA. Starsze rodzeństwo Pałacu Kultury nie miało oczywiście tej samej funkcji, co kapitalistyczne biurowce. Gmachy miały służyć instytucjom naukowym i mieszkańcom Związku Radzieckiego. Siedem takich wieżowców wybudowano w latach 50. XX w Moskwie.
To miały byc najwyższe i najpiękniejsze wieżowce na świecie
Najsłynniejszy z nich i chyba najbliższy wzór warszawskiego wieżowca to Moskiewski Uniwersytet Państwowy, czyli Uniwersytet Łomonosowa wysokości 240 metrów. Aż do 1990 roku był to najwyższy budynek w Europie, wciąż ma zresztą niezagrożoną pierwszą pozycję na liście najwyższych budynków mieszczących uczelnie.
Projektantem wybudowanego w latach 1949-1953 wieżowca był Lew Rudniew, ten sam architekt, który w Polsce prowadził budowę PKiN. Na terenie budowy pracowali nie tylko radzieccy stachanowcy. Jako tanią siłę roboczą wykorzystywano też więźniów, w tym niemieckich jeńców z II wojny światowej.
Dwa „Pałace Kultury” mieściły instytucje państwowe, Ministerstwo Spraw Zagranicznych i Ministerstwo Rolnictwa, dwa kolejne – hotele (Hotel Ukraina i Hotel Leningradskaja). Pozostałe były zaprojektowane jako gigantyczne budynki mieszkalne, bogato zdobione bloki Kudrinskajan i Kotielniczieskaja.
